Mocniej, szybciej, hop!

Czy znajdzie się ktoś, kto jak Trenerka, przez tyle lat z równym zapałem i niezrównanym optymizmem podchodzić będzie do kolejnych pokoleń źle pływających, kłębiących się w basenie ciał? 

Królika i jego pływowych znajomych poraziła parę tygodni temu wiadomość, że nadchodzi koniec treningów pływowych z Trenerką. Trenerka odchodzi na zasłużony odpoczynek po ustanowieniu wielu, wielu rekordów, zdobyciu wielu, wielu medali i przepłynięciu całych oceanów. Królik uczestniczył w prowadzonej przez nią sekcji od siedmiu, czy ośmiu lat. I jakoś nie może sobie wyobrazić, jak to bez tych treningów będzie. Te dwa dni w tygodniu były święte i zarezerwowane na pływanie, wszyscy znajomi nauczyli się, że w te dwa wieczory nie należy do Królika dzwonić. Królik tak zżył się z tą pływalnią, z tym torem, z tymi ludźmi, że chwilowo jego wyobraźnia nie ogarnia pływania w innej grupie. 

Przesadą byłoby powiedzieć, że wszystko, co Królik umie zrobić w wodzie, zawdzięcza Trenerce. Bo pewnie więcej zawdzięcza pani Wandzie, na którą trafił przypadkowo w szczenięcych latach, i która wojskowym drylem opanowywała grupę dziewięciolatków i nawet nauczyła ich pływać żabką i kraulem. Pewnie więcej Królik zawdzięcza wewnątrzsterowanemu powrotowi do pływania w wieku dorosłym i upartym chodzeniu codziennie na basen, podglądaniu innych pływaków i powtarzaniu do znudzenia ich ruchów. Ale Trenerka nauczyła Królika pływać motylkiem, nauczyła setek ćwiczeń szybkościowych, koordynacyjnych, oddechowych, nauczyła przychodzić na zawody, nauczyła regularności i czerpania przyjemności z każdego pływackiego treningu. Nauczyła pływać wieczorem, gdy Królik wypluty po całym dniu pracy, pedałował po ciemku, przez śnieg i deszcz na basen, wzdrygając się na samą myśl o konieczności rozebrania się i wskoczenia do wody, i nagle znajdował przyjemność w pływaniu. Nauczyła Królika układać własny trening i na pustym basenie, w podwodnej niebieskiej ciszy sunąć spokojnie pod wodą, znajdować urozmaicenie w poruszaniu się na przestrzeni tych kilkudziesięciu metrów od ściany do ściany. Trenerka nauczyła Królika trenować z innymi, podczas dzikiego spienienia wody, w tłoku na torze, mijaniu się na odległość włosów na łydkach, rywalizowaniu na każdej długości. Nauczyła, że pływanie jest najlepsze na bolące stawy, na ból kręgosłupa, na ból głowy i katar.

Królik tak przyzwyczaił się do treningów Trenerki, że wie niemalże, jakie będzie następne ćwiczenie, ale za każdym razem znajduje do nich zapał, za każdym razem słucha z rozdziawioną buzią, choć słyszał wielokrotnie, wykładów o historii ewolucji stylów pływackich, o tym, jak należy pływać żabką, grzbietem, motylkiem, zmiennym. Trenerka wystawiała Królika w zawodach akademickich, nawet jeżeli mogło to przynieść zaledwie jakiś marny punkt, albo i żadnego. Z samą Trenerką rywalizował Królik w innych zawodach (i zawsze przegrywał o kilka długości).

Więc jak to będzie dalej? Czy przez tyle lat wdrukował sobie Królik do głowy te wszystkie komendy, zachęty, wskazówki Trenerki, że będzie widział ją i słyszał ją na każdym basenie? Czy Królik będzie umiał trenować z kimś innym? W innej grupie? Czy znajdzie się ktoś, kto jak Trenerka, przez tyle lat z równym zapałem i niezrównanym optymizmem podchodzić będzie do kolejnych pokoleń źle pływających, kłębiących się w basenie ciał? Ktoś, kto jak Trenerka, przekrzywiać będzie basenowy szum i instruować: spokojnie, na długich pociągnięciach, biodra wyżej, głowa szybciej do wody, nogi mocniej, łączyć kolana, mocniej, szybciej, szybciej, szybciej, hop, hop, hop! 

Królik miał wiele szczęścia, że znalazł takie miejsce, takich pływaków, taką Trenerkę. I będzie szukał dalej.