Miejski park narodowy w Sztokholmie. To jakby trzy Lasy Kabackie
włożyć do samego centrum Warszawy. Albo do Pola Mokotowskiego dołożyć jeszcze
39 kolejnych takich Pól. A i tak nie dorównałoby to sztokholmskiemu parkowi,
który uzupełniają kolejne tereny zielone, zatoczki, jeziora, wyspy. W tym i tak
bardzo zielonym i przestrzennym mieście jest to po prostu gigantyczny teren parków,
lasów, łąk, skał i wody otulający Sztokholm od wschodu. Można tu się pogubić,
godzinami jeździć na rowerze, biegać, pływać, grać w piłkę, leżeć na plaży,
jeździć konno, pływać łódkami, zwiedzać muzea, skansen, lunapark i zabytki. Nie
ma dnia, by nie natknąć się tu na jakieś zawody, treningi, gry, zabawy.
 |
|
Brunnsviken i królicze kąpielisko. Owce koło Lilla Skuggan
|
Park powstał w 1994 jako jedyny na świecie park narodowy
obejmujący zarówno tereny przyrodnicze, jak i krajobraz miejski. Większą część
wschodnich krańców Sztokholmu udało chronić się przed zabudową już wcześniej,
ponieważ były to zwierzyńce, tereny łowieckie i rezydencjonalne rodziny
królewskiej. Terenem rozporządzają teraz trzy gminy i zarządca królewskich
nieruchomości.
Na długo zanim powstał park narodowy tereny były otwarte dla
publiczności i wykorzystywane do rekreacji i sportu. Ślady tego rozdziału w
historii sportu początku dwudziestego wieku są wciąż widoczne. Sport stawał się
wtedy popularny, choć trudno mówić o masowości takiej, jak sto lat później. Był
może nieco bardziej dystyngowany, może nieco uczciwszy, może nie zepsuty
masowymi środkami przekazu, pieniędzmi, kontraktami, reklamami, gadżeciarstwem.
A może to tylko tak z perspektywy stu lat się wydaje?
Pierwszy obiekt na szlakach króliczych spacerów to skocznia
narciarska na Fiskartorpet. Położona na naturalnym zboczu, wysokiej skale na
jeziorkiem Laduvik. Miejsce nadawało się do skakania na nartach idealnie, a w
1904 roku zbudowano skocznię z prawdziwego zdarzenia. Sport był popularny, w
1926 roku dodano większą skocznię. Skakano na odległość nawet ponad 40 metrów,
prosto na taflę (zamarzniętego oczywiście) jeziora. Skocznia była uczęszczana
do połowy lat osiemdziesiątych. Potem podupadła, mimo prób renowacji ostatnie
skoki oddano na niej w 2007 roku. Dziś wygląda bardzo smętnie.
 |
|
Skocznia Fiskartorpet nad Laduviken
|
Drugie miejsce łączy się z historią maratonu na olimpiadzie w
Sztokholmie w 1912 roku. Trasa wiodła od wybudowanego specjalnie na igrzyska
stadionu, na północ po mocno pofałdowanym terenie wzdłuż Brunnsviken i Edsviken
przez obszar dzisiejszego parku narodowego do Sollentuny i z powrotem. Trasa
liczyła około 40.2km, wyznaczony cztery lata wcześniej na olimpiadzie w
Londynie dystans 42.195km nie był jeszcze usankcjonowany.
Bieg rozpoczęto około drugiej po południu w skwarny lipcowy
dzień. Dyscyplina wzbudzała ogromne zainteresowanie i emocje, na stadionie
dostawiono tymczasowe trybuny, mnóstwo gapiów wyszło na trasę biegu. Z 69
uczestników do mety dotarło raptem 35. Jeden ze sportowców umarł z przegrzania
(biegł bez nakrycia głowy, dodatkowo wysmarował się tłuszczem). Zwycięzca,
Kennedy McArthur z Południowej Afryki, wbiegł z powrotem na stadion po 2h36min.
Sto lat później rozegrano jubileuszowy maraton po tej samej, o ile to było
możliwe, trasie. Tylko siedem osób, spośród niemal sześciu tysięcy startujących,
pokonało czas McArthura, mimo że z pewnością mieli łatwiejsze warunki pogodowe,
równiejsze drogi, lepsze buty, no i nikomu nie przyszłoby do głowy wysmarować
ciała tłuszczem.
 |
|
Zwycięzca maratonu z 1912 Kennedy McArthur (zdjęcie z wystawy w
Riksidrottsmuseet). Rok po olimpiadzie w miejscu maratońskiej zawrotki w
Sollentuna ustawiono kolumnę upamiętniającą wydarzenie
|
Z biegiem olimpijskim 1912 roku wiąże się jeszcze historia
najwolniejszego maratonu w historii. Japończyk, Shizo Kanakuri, stracił
przytomność podczas biegu, zajęli się nim okoliczni rolnicy. Kanakuri nie
powiadomił organizatorów, nie powrócił już na stadion i po cichu opuścił
Szwecję. Na zaproszenie szwedzkiej telewizji przyjechał w 1966 roku do
Sztokholmu, by symbolicznie dokończyć bieg. Uzyskał tym samym (nieoficjalny)
czas 54 lata 8 miesięcy 6 dni 5 godzin 32 minuty i 20 sekund.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz